`Siz unutmadığınız için kendimi bu kadar güçlü hissediyorum`

Merhum Mehmetçik Cihan Öz'ün kızı Özlem Öz
 

Aslında nereden ve nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Hani derler ya anlatsam roman olur diye. Benim hayatım da öyle bir şey. Posta kutusunda göndermiş olduğunuz zarfı görünce her zamanki gibi heyecanlandım ve çok mutlu oldum. Ne zaman posta kutusunda bir zarfın ucunu görsem acaba "Mehmetçik Vakfından mı?" diye düşünür ve heyecanla açarım. Hala unutulmamış olmak ve beni düşünmüş olmanız mutluluk ve gurur verir bana. Şehit kızı olmak elbette gurur verici, fakat bazen içimi acıtan bir gerçek... Kimse babasız büyümek istemez öyle değil mi?

Zor bir hayat yaşıyorum ve bunu paylaşmak her zaman zor gelir bana. Ben babamı henüz üç yaşımdayken kaybettim. Onunla ilgili uçurtma uçurduğumuz günden başka bir şey hatırlamıyorum. Ailemin söylediğine göre askerden izne geldiğinde yaşamışız o günü. İyi ki de yaşamışız yoksa belki de hiç "baba" diyemeyecektim ona. Şimdi bile baba derken zorlanıyorum. Acaba ben babamla ilgili bir şey söylersem babaannem, amcalarım üzülür mü diye korkuyorum. Küçükken babamın fotoğraflarını gösterip, "bu kim" diye sorarlardı. Bense resmi ters çevirip uzaklaşırdım oradan. Şimdi ise fotoğraflara "baba" diyor, onlara sarılıyorum. Kimi zaman ağlıyorum, kimi zaman gururla bakarak gülümsüyorum.

Babam şehit olduktan sonra annem de bırakıp gitti beni. Ben dedemi baba, babaannemi de anne bildim. Annem, beni beş aylıkken vermiş babaanneme ve bir daha da almamış. Ne anne ne de baba kokusunu bilmem ben… Babaannemin ve dedemin kokusuyla büyüdüm. Dedemi de geçen sene kaybettim ve hiçbir şey bu kadar üzmemişti beni. Babamı da kaybettim ama onu tanımıyordum, o ölüm acısını ilk kez dedemde yaşadım. Şimdi babaannem ve iki tane engelli amcamla beraber yaşıyorum. Amcalarım yürüyemiyor, babaannemse evlat acısıyla yanıp kavruluyor. Şeker hastası ve hastalığı gözlerine vurdu. Artık her şeyi bulanık görüyor nemli gözleriyle. Ailenin umuduyum ve bu yaşta üzerimdeki sorumlulukların farkında olarak yaşamaya devam ediyorum.
Ben okuldan lise 1'de ayrıldım. Geleceği parlak bir öğrenciydim, öğretmenlerimin ve arkadaşlarımın tüm ısrarlarına rağmen okulu bıraktım. Babaannemin hastalığı ve amcalarımın durumu beni çok üzüyor, okulda zamanım onları düşünmekle geçiyordu. Bazen okuldan kaçıp mezarlığa babamın yanına gidiyordum. Okulu bıraktıktan sonra pişman olmam uzun sürmedi. Açık öğretim lisesine kayıt yaptırdım. Çünkü benim okumaktan başka çarem yoktu. Hayatta tutunabileceğim tek bir dal bile kalmamıştı.

Mehmetçik Vakfı olarak şu ana kadar desteklerinizi esirgemediniz. Sizin yardımlarınız sayesinde okuyorum, sizin sayenizde tatile gittim, siz unutmadığınız için bu kadar güçlü hissediyorum kendimi belki de… Biliyorum ki babam olmasa bile Mehmetçiklerimiz ve Mehmetçik Vakfı her zaman yanımda. Babaannemin evladı, amcalarımın kardeşi, benim de babam olun. Bana sahip çıkan, her zaman "sevgili evladımız" diye söze başlayan ve bana her zaman iyi dileklerini bildiren Mehmetçik Vakfına teşekkür ve saygılarımla…

Önceki Sonraki